25 juli
Daar zit ik dan!
Na 8 uur vliegen naar Nairobi, 6 uur wachten, een uur vliegen naar Eldoret en 2 uur in de auto naar
Chebukakka.
De reis is heel goed gegaan door de gebeden van een aantal mensen en de H. Jacobus.
Ik ben warm ontvangen door de zusters. De zusters zijn hier met z’n zessen. Ze leven simpel, maar
wel comfortabel. Er is wel elektriciteit en ook koud leidingwater, maar geen warm water. Hier kan je
het leidingwater niet goed drinken, dus drinken ze bronwater uit flessen.
Onderweg naar Chebukakka in de auto zag ik langs de highway allemaal kraampjes met allerlei
spullen te koop. De meeste kraampjes zijn meer hutjes (golfplaten aan elkaar getimmerd). Veel
mensen hier moeten leven van het verkopen van spullen en verbouwde groenten.
26 juli
Ik ben voor het eerst in het kleine ziekenhuis van Chebukakka geweest, 50 meter verder van het
klooster. Het heet Mary Queen of Peace health centre.
Zr. Imelda heeft me rondgeleid in het ziekenhuis en de afdelingen laten zien: de outpost, maternity
ward, de general ward (met operatiekamer).
Ik heb ‘scrubs’ (uniform) gekregen om aan te doen tijdens het werk in het ziekenhuis.
Toen we in de outpost kwamen, was er iemand heftig aan het overgeven. Ze was in een septic tank
gevallen en had van de inhoud binnengekregen, en alles moest eruit komen.
27 juli
Vandaag meegekeken met de verpleegkundigen in het ziekenhuis.
Ik heb gezien hoe Jenny, een van de verpleegsters, 3 baby’s ging wassen, die net de avond ervoor
geboren waren. Ze waren zo klein! Daarna werden ze ingepakt in 2 dikke dekens, want hier is het
winter (23°C overdag!).
Daarna kwam een oudere man binnen bij de Outpost met een diepe snee in zijn hand. De wond
moest 2 keer gehecht worden. Hij gaf geen kik, niet eens au!
Alles in het ziekenhuis is simpel. Ze gebruiken oude spullen en tweedehands machines. Maar ze
maken van alles goed gebruik. En ze werken heel hygiënisch. Ze zorgen dat alles heel goed schoon is.
Wat me opviel was dat mensen hier veel meer ontspannen zijn en alles meer rustig aan doen. Ik voel
me hier meer op mijn gemak dan in Nederland, door de ongedwongen sfeer en gezelligheid.
Mensen zijn niet bang om elkaar te helpen waar het nodig is, zelfs als dat wat tijd en moeite kost.
28 juli
Zondag! Bijna iedereen hier gaat zondag naar de H.mis. de kerk zat propvol met mensen en heel veel
kinderen.
Er werd volop gezongen en ook gedanst tijdens de H. Mis. Aan het eind riep de priester me
naar voren en ik moest me voorstellen, doodeng!! Ze wrijven met hun handen en klappen 1 keer heel
hard. Ze verwelkomen iedereen op die manier, als er een nieuw iemand in het dorp komt of op
bezoek is.
Rosa Nederpelt