Terugreis naar Chebukaka.
Maandag 19 augustus ben ik teruggegaan naar Chebukaka. Ik heb een stuk met een matatu gereisd. Een matatu is een busje en wordt veel gebruikt voor openbaar vervoer. Het is echt geen bus zoals bij ons. Het is oud en afgeleefd, de bekleding helemaal kapot. En als de matatu ‘vol’ is, passen er makkelijk nog
mensen bij! In de loopgang doen ze plankjes tussen de stoelen en zo maken ze extra zitplaatsen. Je zit dan wel helemaal opgepropt, maar daar stoort niemand zich aan. Het was een leuke ervaring!
Je ziet op de weg heel veel scooters. Die vervoeren Zowel mensen als spullen.
Matrassen, zakken met oogst, een bed. Ongelofelijk! Soms gaat er zelfs een heel levend varken of een kalf achterop. Of een hele kooi met kippen. Of zelfs een kist met geiten.
Woensdag heb ik voor het eerst in mijn leven een normale bevalling gezien. Erg bijzonder om mee te maken. Ik heb geleerd hoe je de positie bepaalt van het kindje en hoe je naar de hartslag van de baby moet luisteren etc.
Donderdag kwam een moeder binnen met een kindje in stuitligging. De geboorte kwam niet op gang
en het kindje begon vermoeid te raken. Er moest binnen twee uur geopereerd worden, anders zou
het kindje het niet halen. Het was even erg spannend.
Het kindje was verzwakt en hij moest beademd worden. Gelukkig begon hij kort daarna zelf te ademen. Zo zie je dat het leven kostbaar is, en dat een kindje net zo voelt en net zo goed pijn kan hebben. Hoe klein het ook is, zelfs lang voor de geboorte.
Vrijdag ben ik met een zuster naar de grens van Oeganda geweest. We hebben rondgekeken in
winkeltjes daar en een zuster deed me een leuke afrikaanse jurk kado.
Rosa Nederpelt